دستگاه راهبند برقی مدل : SRC

مشخصات دستگاه :
• دارای سیستم الکترو مکانیک با گیربکس حلزونی 
• بدنه دستگاه شامل ورقی به ضخامت ۱۵ میلیمتر و همچنان طرح دار می باشد که کلیه تجهیزات مکانیکی و برقی در آن قرار میگیرد..

بالابر آسیا برج- http://asiabalabar.com

سامانه ایمنی بالابر

طراحی سیستم ایمنی به عنوان یک الزام اولیه ایجاب می کند که ابزاری برای تشخیص شل شدن طناب تعلیق و ایمنی و قطع کامل سیستم هیدرولیک در این مواقع به سیستم اضافه گردد. در سیستم اتصال مستقیمی که جک در کنار چاه قرار دارد سر جک معمولا در بالای مخزن هیدرولیک قرار دارد. باز هم روشهایی برای توقف حرکت رو به پایین به علت تخلیه روغن از جک به مخزن تحت اثر نیروی جاذبه وجود دارد. در این مورد یک کلید فشار حد پایین برای قطع جریان روغن حاصل از نیروی جاذبه وارده به کابین بالابر و جلوگیری از حرکت به پایین در مدار قرار می گیرد.

سیستم ضد خزش

مهمترین مسئله در ارتباط با آسانسور هیدرولیکی وجود یک سیستم ضد خزش است. در زمان توقف کابین آسانسور هیدرولیکی در طبقات امکان برگشت یا نشت روغن از جک به مخزن و نشت از اطراف اتصالات و آب بندی های جک وجود دارد. البته مورد دوم در سیستم های با طراحی و نگه داری مناسب کمتر مشاهده می شود. به علاوه اگر آسانسور در شرایط سخت کار کند دمای روغن بالا می رودو دچار انبساط حرارتی می گردد. با سرد شدن روغن، دوباره حجم روغن کاهش می یابد. هر دو این موارد منجر به افت کابین می گردد مخصوصا اگر مدت توقف کابین در یک طبقه زیادتر از حد معمول باشد، به همین منظور استاندارد الزاماتی را برای جلوگیری از این موضوغ پیشنهاد دلخواه است.

امروزه سیستم های ضد خزش به صورت جامع بر مبنای سیستم کنترل الکتریکی آسانسور کار می کنند، یعنی در صورت یک انحراف جزئی از موقعیت کابین آسانسور سیستم موقعیت را اصلاح می کند. زمانی که کابین به مقدار مشخصی به سمت پایین حرکت کرد، سیستم کنترل برای اصلاح موقعیت فعال می گردد. مسئله ساده به نظر من میرسد ولی مشکل اصلی در این زمان خطری است که برای مسافران در هنگام حرکت برگشتی کابین آسانسور هیدرولیکی یا بالابر ایجاد می شود. چرا که ممکن است برخی مسافران در این زمان در حال پیاده شدن یا سوار شدن باشند.

راهکارهای اصلاح خزش کابین آسانسور هیدرولیکی

با روش زیر این مشکلات تا حدودی کاهش می یابد:

-درهای کابین و طبقات با گذشت زمان کوتاهی از توقف (مثلا 2 دقیقه) بسته شود. (در صورتی که کسی سوار یا پیاده نشود)

-کابین با گذشت زمان خاصی (مثلا 15 دقیقه) از توقه در یکی از طبقات به پایین ترین طبقه اعزام گردد.

بازگشت کابین به پایین ترین طبقه دو هدف را دنبال می کند:

-اطمینان می دهد که حجم روغن هیدرولیک موجود در جک کاهش یافته و احتمال افت کابین در هنگام سرد شدن و انقباض روغن کمتر است.

-اطمینان می دهد که سطح میله جک مدت زمان طولانی در معرض هوای محیط و خطر خوردگی قرار نمی گیرد.

با اینکه سطح میله در هنگام خروج از سیلندر بالابر یا آسانسور حاوی فیلم نازکی از روغن است، با گذشت زمان این فیلم از بین رفته و سطح میله نمایان می گردد. نتیجه امر خوردگی سطح میله و کاهش کارایی میله و آب بند سر جک بوده و باعث افزایش نشت روغن و احتمال نشست نا مطلوب کابین می گردد.

مطمئنا ثبات موقعیت کابین آسانسور یا بالابر هیدرولیکی در طبقات در هنگام باز بودن درها امری حیاطی است. در تمامی انواع آسانسور ها تعمیرات و نگه داری، مسئله ای مهم است اما در اسانسور های هیدرولیکی مسئله یاد شده از اهمیت بیشتری برخوردار است. اگر یک آسانسور یا بالابر با وجود نشتی زیاد مثلا در آب بند سر جک به سرویس دهی ادامه دهد، قبل از باز و بسته شدن درها در طبقاتریا، کابین تا حد زیادی افت می کند. بازگشت دوباره کابین به بالا باعث هدر رفتن میزان زیادی انرژی می کند. ممکن است که سیستم کنترل برای شروع عمل اصلاح سطح کابین آسانسور در طبقه اجازه اندکی از افت مثلا 50 یا 75 میلیمتر از سطح طبقه را در مقایسه با حالتی که کابین آسانسور هیدرولیکی در ارتفاع دقیق قرار دارد را بدهد. پس از گذشت زمان کوتاهی درها بسته می شود. زمانی که کابین آسانسور هیدرولیکی فرا خوانده می شود، اگر دقیقا در سطح طبقه نباشد، سیستم کنترل قبل از باز کردن درها کابین را به سطح طبقه می رساند. این امر موجب تاخیر کوتاهی در باز کردن در می شود، اما این تاخیر به اندازه زمانی که کابین در طبقات دیگر قرار دارد نیست.

اگر سرعت افت کابین به حدی باشد که قبل از بسته شدن در، کابین به حدی پایین برود که سیستم باید ارتفاع آن را اصلاح نماید، سیستم بدون توجه به باز بودن یا بسته بودن در ها کابین را به سطح طبقه باز گرداند. اصلاح ارتفاع کابین هنگام باز بودن در ها با محدودیت سرعت 0.3 m/s بر طبق EN 81-2 و 0.125 M/S بر طبق ASME/ANSI A17-1مجاز است. پس از گذشت زمان بیشتر (حداکثر 15 دقیقه) کابین آسانسور هیدرولیکی به پایین ترین طبقه بر می گردد و با درهای بسته متوقف می گردد. در صورت فراخوان مجدد، سیستم اصلاح موقعیت هر زمانی که کابین از حد تنظیم شده افت کند ارتفاع را اصلاح می کند.

بالابر آسیا برج- http://asiabalabar.com

شیرهای اطمینان

برای تخلیه فشار در دوسمت یک عملگر به شیرهای اطمینان دوتایی نیاز است. هر دوی این شیرها به حالت یک بلوک چند لایه ای ( ساندویچی) در بدنه شیر قرار گیرند. فشار خطوط کار (B,A) را می توان مستقیماً به تانک بالابر T (تخلیه راهگاهی) یا به سمت خط کار جهت مخالف (تخلیه ضربدری) هدایت کرد. کاربرد دیگر شیرهای اطمینان دوتایی در انتقال هیدرواستاتیکی فشار است، که معمولا به صورت تخلیه ضربدری است.

انتخاب شیر اطمینان و تنظیم فشار

انتخاب نوع مناسب شیر اطمینان بالابر و انتخاب فشار مناسبی که شیر تحت آن باز می شود ، دقت قابل توجهی را می طلبد اکثر شیرهای عمل کننده مستقیم بالابر دارای مشخصات چیرگی فشار بالایی اند. این امر استفاده از آنها را برای سیستمهایی که دامنه تغییرات دبی گسترده دارند، نامناسب می سازد. در طراحی مدار،  فشار تنظیم مجدد(فشاری که در آن یک شیر باز، بسته می شود) نیز باید مدنظر باشد. این فشار با توجه به نیروهای ناشی از جریان و طرح و ساختار شیر می تواند تا 50% فشار باز شدن شیر کاهش یابد. در برخی طراحیها زمان پاسخ مهمترین معیار طراحی است.

معمولاً شیرهای دو مرحله ای بالابر در محدوده وسیعی از دبی ها، تنظیم فشار خوبی را همراه با چیرگی فشار کم و تولرانس کوچک بین فشار باز شدن و فشار تنظیم مجدد، به دست می دهند. شیرهای عمل کننده مستقیم عکس العمل سریعی دارند. انواع بشقابی در برابر آلودگی سیال بهترین رفتار را دارند. همچنین این دسته شیرهای نشتی کمتری نسبت به شیرهای میله ای دارند، که همین امر آنها را برای کار در فشارهای بالا مناسب می سازد.

 

در یک محاسبه سر انگشتی تنظیم فشار شیر اطمینان بالابر حدود 10 تا 20 درصد فشار ماکزیمم مدار در نظر گرفته می شود( محاسبه دقیق به نوع شیر، محل استقرار شیر نسبت به عملگرها و افت فشارهای سیستم بستگی دارد). زمانی که بیش از یک شیر فشار در مسیر موجود است مثلاً زمانی که شیرهای فشار در محل اتصال پمپهای جبران کننده فشار به کار می روند تنظیم فشارها نباید نزدیک به هم صورت گیرد. چون ممکن است که بر روی یکدیگر تأثیر گذار شوند. معمولاً از شیرهای اطمینان ثانویه با تخلیه راهگاهی یا ضربدری، تحت فشار بالاتر از فشار شیر اطمینان اصلی بالابر، استفاده می شود.

بالابر هیدرولیکی آسیا برج- http://asiabalabar.com

شیرهای فشار شکن را بشناسید

این شیرها برای محدود کردن فشار بخشی از مدار به مقداری که کمتر از مقدار مورد نیاز در سایرقسمتهای مدار است، استفاده می شوند. شیر فشار شکن بالابر یک شیر در حالت عادی باز است که هنگام بسته شدن مسیر جریان را مسدود می کند، تا فشار تنظیم شده در خط، ثابت بماند. شیرهای فشار شکن بالابر عمل کننده مستقیم برای دبی های کمتر از حدود min/l 45 و فشارهای کمتر از bar210 مناسب اند. این گونه شیرها را می توان به شیر یکطرفه جریان معکوس مجهز کرد.

شیرهای فشارشکن به دو دسته اصلی تقسیم می شوند:

الف) بدون تخلیه: این شیرها هیچ گونه افزایش فشاری ناشی از نیروهای خارجی را در پایین دست جریان شیر محدود نمی کنند.

ب) نوع همراه با تخلیه: در این، فشار در پایین دست جریان شیر محدود می شود حتی اگر این فشار توسط یک نیروی خارجی افزایش پیدا کرده باشد.

شیر در ابتدا توسط فنر باز نگه داشته شده است. فشار در راهگاه خروجی حس شده و نیروی ناشی از آن به میله بارگذاری شده توسط فنر اعمال می شود. همچنان که فشار در مدار ثانویه بالابر افزایش پیدا می کند، شیر با غلبه بر نیروی فنر بسته می شود. تخلیه جریان عبوری از سوراخ موجود در میله به سمت محفظه فنر از بسته شدن کامل شیر بالابر جلوگیری می کند، این عمل باعث دفع فشاری می شود که در پایین دست جریان مدار در حال افزایش است. از شیرهای فشارشکن عمل کننده تحت فرمان (دو مرحله ای) برای دبی های بالاتر استفاده می شود. استفاده از این نوع شیرها معمولاً تنظیم بهتری از فشار و دبی را به همراه دارد.

 

به خاطر تأثیر مسدود شدن جریان (پدیده خفگی) عملکرد شیرهای فشارشکن بالابر همیشه همراه با تولید انرژی گرمایی است. در هنگام بررسی کاربرد این شیرها ، میزان انرژی گرمایی تولیدی حتماً باید در محاسبات لحاظ شود . زمانی که دو فشار جداگانه به طور پیوسته در یک مدار مورد نیازند استفاده از یک سیستم دو پمپی نسبت به یک سیستم همراه با شیرهای فشارشکن راه حل بهتری است. این امر به دبی جریان و فشار مورد نیاز بستگی دارد.

بالابر هیدرولیکی آسیا برج -http://asiabalabar.com

مقایسه بالابر های آکاردئونی با انواع بالابر های دکلی

بالابرهای آکاردئونی با نام های متفاوتی همچون بالابرهای سیزری یا بالابرهای قیچی نیز شناخته می شوند ، و به همین صورت بالابرهای دکلی با نام هایی مثلبالابرهای ریلی یا بالابرهای ستونی شناخته شده هستند، که در این مطلب به کلیه اسامی بالابر ها اشاره خواهد شد.

به هر دو نوع بالابر آکاردئونی و بالابر دکلی، دستگاه بالابر گفته می شود ولی تفاوت های بارزی نسبت به هم دارند که به بررسی این تفات ها خواهیم پرداخت :

1-     بالابرهای آکاردئونی از نوع بالابر های تمام هیدرولیک بوده ولی بالابرهای ستونی نیمه هیدرولیک هستند ، به این صورت که عمل بالا بردن در بالابرهای سیزریفقط بواسطه نیروی روغن و سیستم هیدرولیک صورت می پذیرد در صورتیکه در بالابرهای ستونی ، ریل اول توسط نیروی هیدرولیک و جک هیدرولیک و مابقی ریل ها بواسطه زنجیر باز می شوند . لذا می توان گفت بارزترین مزیت بالابرهای سیزری نسبت به بالابرهای ریلی تمام هیدرولیک بودن آنهاست.

2-     دومین تفاوت بارز بین این دو نوع بالابر این است که بالابرهای آکاردئونی امکان تولید تا ظرفیت 700 کیلوگرم را دارا هستند (ظرفیت های 250 تا 700 کیلوگرم) در صورتیکه ظرفیت تولید در بالابرهای دکلی در کمترین رنج ظرفیت بالابرهای سیزری یعنی نهایتاً تا 250 کیلوگرم است.

3-     تفاوت دیگر بالابرهای آکاردئونی و بالابرهای ریلی در ارتفاع سبد دو نوع بالابر نسبت به سطح زمین در حالت جمع شدۀ بالابر است. به این معنی که حداکثر فاصله ای که سبد سکوی بالابرهای آکاردئونی در حالت جمع شده نسبت به سطح زمین دارند 1 متر بوده ولی این فاصله در بالابرهای ریلی در متراژ حداقل 25/2 متر و حداکثر 25/3 متر است. این برتری بالابرهای  آکاردئونی یا همان بالابر قیچی به کاربر اجازه می دهد تا در صورت داشتن بار سنگین ، بتواند راحت تر آن را درون سکو قرار دهد ، چرا که در حالت جمع شده ، فاصله کف سکوی بالابرهای آکاردئونی به سطح زمین بسیار کمتر از این فاصله در بالابرهای ستونی است . به عنوان مثال اگر اپراتور یا کاربر بخواهد یک بار 150 کیلوگرمی را داخل سبد بالابر آکاردئونی گذاشته و بالا برود عملیات بسیار راحتی را پیش رو دارد در صورتیکه در بالابرهای ریلی دوبلکس یا بالابرهای ریلی چهارستونه این عمل امکان پذیر نیست چرا که باید بار 150 کیلویی را تا ارتفاع حداقل 25/2 متری بصورت دستی بالا ببرد .

عکس این قضیه نیز برقرار است . یعنی اپراتور برای پایین آوردن یک بار سنگین از روی سکوی بالابر آکاردئونی مشکل خاصی ندارد ولی پایین آوردن همین بار از روی سکوی یک بالابر ستونی برای کاربر امکان پذیر نیست . به عنوان مثال فرض کنید چند اپراتور برای تعمیر یک جرثقیل سقفی ، روی بالابر ، در ارتفاع قرار گرفته اند و تصمیم دارند تا تجهیزات جرثقیل را باز کرده و برای تعمیرات تکمیلی به سطح زمین منتقل کنند. اگر بالابر مورد استفاده از نوع بالابر آکاردئونی باشد ، بعد از پایین آمدنبالابر جا به جایی و انتقال تجهیزات جرثقیل به سطح زمین بسیار راحت است چرا که ارتفاع سکوی بالابر تا زمین در حالت جمع شده بسیار ناچیز است ، در صورتیکه اگر بالابر بکار رفته ، بالابر دوبلکس یا بالابر چهارستونه باشد ، انجام این کار به علت فاصله زیاد بین سکو و سطح زمین عملا غیرممکن است .

4-     تفاوت بارز دیگر بالابرهای آکاردئونی و بالابرهای ریلی در اندازه سطح سکوی بالابر می باشد. در این زمینه نیز برتری از آن بالابرهای سیزری است چرا که سکوی این نوع بالابر بسیار بزرگ است . سکوی بالابرهای آکاردئونی در سایزهای  80 در 200 سانتیمتر یا 125 در 250 سانتیمتر  قابل تولید است و این امر موجب می شود که کاربر فضای زیادی را برای کار در اختیار داشته باشد . در صورتیکه سبد بالابر دوبلکس که از نوع بالابرهای ریلی است ، 65 در 180 سانتیمتر بوده و در بزرگترین حالت ، سایز کابین بالابر چهارستونه 1 متر در 2 متر است .

ویژگی بزرگ بودن کابین بالابر ، در ارتفاع بسیار بارزتر است . به عنوان مثال یک کابین 125 در 250 سانتیمتر ، به طور تقریبی حدود 4 متر دسترسی را پوشش می دهد و این باعث می شود که کاربر بعد از کار روی یک نقطه ، برای انجام کار در فواصل بعدی نیاز به پایین آمدن ، جابه جایی و بالا بردن مجدد بالابر را نداشته باشد .

5-     تفاوت بارز دیگر بالابرهای سیزری و بالابرهای دکلی در سطح اتکای کابین آنهاست. سطح اتکای کابین نصب شده روی شاسی سکوی بالابر آکاردئونی (فاصله بازوها) حدود 80 تا 93 سانتیمتر است و این امر باعث مستحکم تر شدن کابین شده و کاربر با قرار گرفتن درون کابین ثبات بیشتری برای انجام کار در ارتفاع دارد. این در حالیست که کابین یک بالابر دوبلکس دکلی روی فاصله ای به اندازه 5/21 سانتیمتر بر تیغه های ریل سوار می شود .

6-     وزن این دو نوع بالابر از تفاوت های دیگر آنهاست که می توان گفت سبک بودن تنها ویژگی برتر بالابرهای دکلی نسبت به بالابرهای آکاردئونی است . وزنبالابرهای ریلی در انواع مختلف حدود 45 درصد کمتر از بالابرهای سیزری است و این نکته در حالیست که هر دو بالابر دارای ابعاد کاملا مشابهی هستند. به عنوان مثال در مدل های چرخ خودرویی هر دو بالابر دارای ابعاد 155 در 275 سانتیمتر بوده که دقیقا مثل هم بوده و تفاوتی در این زمینه ندارند .

لازم به ذکر است جهت پوشش این عیب در بالابرهای آکاردئونی یک فرمان هیدرولیک بسیار پیشرفته در این نوع بالابر طراحی و تعبیه شده است که هدایت و جابه جا کردن آن را تسهیل می سازد و نیازی به اعمال نیروی بیش از حد نخواهد بود ، طوریکه کاربر یا اپراتور در هدایت دستگاه تفاوتی بین بالابر ها احساس نخواهد کرد .

از وجوه اشتراک بالابرهای آکاردئونی و بالابرهای دکلی می توان به موارد زیر اشاره نمود :

1-     همان طور که گفته شد هر دو بالابر دارای ابعاد مشابهی هستند .

2-     ارتفاع دسترسی در بالابرهای سیزری و بالابرهای دکلی مشابه است .

3-     امکان کار با برق سه فاز و برق تک فاز در هر دو نوع بالابر .

4-     همچنین امکان نصب اینورتر در بالابرهای قیچی و بالابرهای ریلی .

5-     نصب شعله برق درون سبد برای هر دو نوع بالابر .

6-     ایجاد منبع تغذیه برق 12 ولت در تمام لیمیت سوئیچ ها و کلید های کنترل

7-     نصب سیستم مکانیکی کنترل ظرفیت در هر دو نوع بالابر ، به این صورت که اگر ظرفیت بیش از حد روی بالابر سوار گردد ، سیستم هیدرولیک مسلح نشده و دستگاه تا تخلیه بار مازاد بالا نخواهد رفت .

8-     استفاده از جک های هیدرولیک اروپایی باکیفیت در هر دو نوع بالابر آکاردئونی و بالابر دکلی

استفاده از چرخ های توپر با ظرفیت تحمل 4 تن برای بالابر 700 کیلوگرمی

بالابر صنعتی آسیا برج- http://asiabalabar.com

همه چیز درباره شیرهای کنترل دبی بالابر

این شیرها برای تنظیم دبی سیال عبوری از عملگرها و در نتیجه کنترل سرعت بالابر به کار می روند. در ساده ترین حالت این امر با تغییر دادن سطح یک اریفیس محقق می شود. مشخصات اریفیس نقش اصلی را در طراحی ابزار آلات کنترل هیدرولیکی بازی می کند. جریان عبوری از اریفیس کنترل معمولاً مغشوش فرض می شود با توجه به این امر دبی سیال را می توان چنین محاسبه کرد q دبی جریان ، x     سطح اریفیس، sp     افت فشار ناشی از از اریفیس و k ثابتی است که مقادیر مختلفی را نظیر مشخصات اریفیس، ویسکوزیته سیال و عدد رینولدز شامل می شود. اساس کار اریفیس کاهش ناگهانی سطح مقطع سیال است که این کاهش می تواند ثابت باشد، ولی معمولاً متغیر است. در حالت ایده آل طول اریفیس صفر و لبه های آن تیز فرض می شود. همچنین فرض می شود که اریفیس نسبت به تغییرات دمای سیال ( یعنی ویسکوزیته) حساس نیست.

دبی جریان عبوری از اریفیس متناسب با مجذور افت فشار تغییر کرده و نسبت به تغییرات ویسکوزیته حساس است. اگر افت فشار و دمای سیال بالابر به طور منطقی ثابت تغییرات جزیی فشار قابل قبول باشند از این نوع اریفیس می توان برای کنترل دبی جریان بالابر استفاده کرد.

وقتی که کنترل دقیق سرعت بالابر تحت تغییرات وضعیت بار مورد نیاز باشد، لازم است که افت فشار در طول اریفیس ثابت نگه داشته شود. رابطه بین جریان و موقعیت ابزار تنظیم کننده می تواند خطی، لگاریتی یا مطابق با یک منحنی خاص باشد. استفاده از یک شیر یکطرفه همراه با شیر کنترل دبی باعث ایجاد جریان تنظیم شده ای در یک جهت و جریان آزاد در جهت عکس می شود.

سه نوع خاص از شیرهای کنترل دبی بالابر عبارتند از:

1-      شیرهای شتاب گیر 

2-      شیرهای جبران دما یا ویسکوزیته 

3-      شیرهای جبران فشار 

شیرهای شتاب گیر

این گونه شیرها ، شیرهای خفگی اند که در آنها گلوگاه توسط یک غلتک و یا اهرم کنترل می شود. این شیرها می توانند در حالت عادی باز یا در حالت عادی بسته باشند تا جریان و به تبع آن شتاب دهندگی و شتاب گیری قابل کنترل باشند. به این نوع شیرها ، شیر یکطرفه و شیر خفگی ثانویه را هم می توان اضافه کرد که اولی برای جریان آزاد معکوس و دومی برای تأمین حداقل جریان هنگام بسته بودن گلوگاه اصلی به کار می رود.

در مدار از یک شیر شتاب گیر برای آهسته کردن حرکت پیستون در انتهای کورس استفاده شده است. در شروع کورس، سرعت به خوبی توسط محدود کننده A     که دبی جریان خروجی از سیلندر را کنترل می کند و محدود کننده C      که جریان بسیار اندکی از آن عبور می کند، کنترل می شود. زمانی که بادامک به غلتک کنترل نیرو وارد کند میله اصلی شیر B     به آهستگی مسیر جریان اصلی را می بندد.

کنترل سرعت قسمت نهایی کورس پیستون بر عهده محدود کننده C     است. در هنگام بازگشت پیستون، جریان از کنار شیر شتاب گیر و از طریق شیر یکطرفه D     به راحتی عبور خواهد کرد.

شیرهای شتاب گیر برای کاربردهای با دبی زیاد بهترین انتخاب اند و معمولاً برای دبی های کمتر از l.min     15 توصیه نمی شود.

شیرهای کترل دبی جبران کننده ویسکوزیته یا جبران دما بالابر

ویسکوزیته روغن هیدرولیکی به دمای آ بستگی دارد، از این رو برخی از تولید کنندگان شیر به جبران دما و برخی دیگر به جبران ویسکوزیته روغن توجه می کنند. ساده ترین کار برای برطرف کردن تأثیر ویسکوزیته استفاده از اریفیس با لبه تیز است که در آن میزان جریان عبوری مستقل از ویسکوزیته سیال است.

در بعضی از طرحهای شیرهای خفگی جبران دما یا ویسکوزیته ، سوراخ اریفیس که پدیده خفگی در آنجا اتفاق می افتد، شامل دو صفحه کنار هم است که یکی کاملاض ثابت و دیگری قابل جا به جا کردن است.

هنگام حرکت صفحه متحرک نسبت به صفحه ثابت شکاف V شکل مقطع جریان، پوشیده می شود. طراحی گلوگاه به طراحی یک اریفیس با گوشه های تیز منجر می شود تا دبی جریان از ویسکوزیته و دما (به خصوص در دبی های بالاتر) مستقل باشد. در این حالت مشکلاتی در دبی های پایین(l/min     5/0>) نیز اتفاق می افتد زیرا در چنین حالتی شیر با ویسکوزیته پایین روغن بهتر کار می کند. جریان عبوری از این شیرها به بار بستگی دارد ولی این خاصیت را می توان با اضافه کردن یک میله جبران کننده اصلاح کرد. از شیر یکطرفه غالبا برای تسهیل عبور جریان معکوس استفاده می شود.

روش دیگر جبران دما که از سوی برخی تولیدکنندگان مورد توجه قرار می گیرد، استفاده از مکانیزمای تنظیمی در قسمتی از اریفیس است که از مواد با ضریب انبساط گرمایی بسیار بالا ساخته شده است. در هنگام افزایش دمای سیال، میله دوکی شکل داخل مکانیزم افزایش طول پیدا کرده و میزان باز بودن اریفیس را کاهش می دهد.

شیر کنترل دبی جبران فشار

در این نوع شیرها میله جبران فشار، که در داخل شیر کنترل دبی تعبیه شده است، افت فشار را مستقل از تغییرات در فشار ورودی و فشار ناشی از بار نگاه می دارد. یک شیر کنترل دبی جبران فشار را به صورت شماتیک همراه با نماد هیدرولیکی مربوطه نمایش می دهد. در این شیر دبی جریان توسط اریفیس اندازه گیر (1) تنظیم می شود. (این اریفیس جبران ویسکوزیته نیز هست) در حالت بیکاری مدار، میله جبران کننده (2) با فنر جبران کننده (3) کاملا باز نگه داشته می شود. به محض آنکه جریانها برقرار می شوند، افت فشار در طول شیر ایجاد می شود. بدین صورت که فشار در بالای دست جریان اریفیس اندازه گیری سعی در بستن شیر دارد ولی این امر با مقاومت فنری که توسط فشار پایین دست جریان اریفیس تقویت شده روبرو می شود. میله جبران کننده خود را در حالت تعادل با افت فشار ناشی از اریفیس جبران کننده (4) ( که مقطع آن با میله نیمه بسته شکل داده شده) قرار می دهد. هرگونه افزایش فشار راهگاه تغذیه سعی در بستن میله دارد که این امر با افزایش افت فشار در طول اریفیس جبران کننده خنثی می شود. اگر فشار ناشی از بار افزایش پیدا کند، اریفیس جبران کننده باز شده و دوباره افت فشار را در طول اریفیس اندازگیر بر روی مقدار تنظیم شده ثابت نگه می دارد. این افت فشار معمولاض بین 3 تا 6 bar و وابسته به ابعاد اریفیس اندازه گیر است. کل افت فشار به اختلاف فشار بین خط تغذیه و بار بستگی دارد اما افت فشاری بین 5 تا bar    12 در طول یک شیر برای آنکه به خوبی کار کند، قابل قبول است، اریفیس میرا کننده(5) جبران کننده پایدار کرده از نوسانات شدید فشار جلوگیری می کند. ابزارآلات محدودکننده کورس(ضد جهش) به میله جبران کننده متصل می شوند تا از نوسانات شدید جریان در اثر پدیده موج ضربه ای که در هنگام راه اندازی مدار رخ می دهد، جلوگیری کنند.

هنگامی که جریانی از اریفیس اندازه گیر عبور نمی کند، میله جبران فشار بالابر به طور کامل باز می شود. به محض آنکه سیال شروع به جریان می کند افت فشار در طول شیر سبب پرش میله جبران کننده می شود. محدود کننده کورس پیستون وسیله ای است که حرکت میله جبران کننده را محدود می کند. هر زمان که تنظیم شیر کنترل دبی تغییر کند این ابزار باید تنظیم شود تا میله جبران کننده در نزدیکترین فاصله از موقعیت نهایی مطلوبش قرار گیرد. البته در انی حالت تغییرات شدید فشار به خوبی قابل تصحیح نیستند.

از شیرهای کنترل دبی جبران کننده فشار بالابر هنگامی باید استفاده کرد که به کنترل دقیق سرعت در فشار متغیر خط تغذیه یا در فشار ناشی از بار نیاز باشد. حداقل دبی پایدار تنظیم شده خروجی از یک شیر کنترل دبی با کیفیت مطلوب در حدود l/min     1/0 است. خوب فیلتر شدن سیال در شیرهای کنترل دبی امری اساسی است ( فیلترهای با دقت بالاتر از mm    10) از طول عمر شیر و موثر بودن کنترل را افزایش می دهد. هر چه میزان دبی ای که باید کنترل شود کمتر باشد، کیفیت فیلتر کردن نیز باید بهتر شود.

انواع مختلف مکانیزمهای تنظیم شیر بالابر در دسترس اند: دستگیره دستی، دستگیره دستی قفل شو، کنترل با موتور DC، اهرمی.

شایان ذکر است هرجا که از یک شیر کنتلر دبی در سیستم استفاده شود همیشه مقداری افت فشار و به تبع آن تولید گرما خواهیم داشت.

بالابر هیدرولیکی آسیا برج- http://asiabalabar.com

تست آسانسور هیوندای

شرکت هیوندای برای بالابر های خود برج آموزشی به ارتفاع 205 متر ساخته است که قادر است ظرف مدت زمان 25 ثانیه 50 طبقه را بپیماید، بالابر این برج تست یکی از سریع ترین بالابر ها در جهان است. این بالابر دارای جدید ترین فناوری در صنعت بالابر و آسانسور می باشد.

مهندسان شرکت هیوندای با ثبت این سرعت ثابت کردند که بالابر ساخت این کمپانی پر سرعت ترین بالابر جهان می باشد. در بالای این برج نمای 360 درجه ای بسیار زیبایی از شهر می باشد که به خاطر آموزشی بودن افراد معدودی می توانند از آن دیدن کنند.

بالابر هیدرولیکی آسیا برج- http://asiabalabar.com

معلق بودن جک بالابر به چه معناست؟

طبق مشاهدات صورت گرفته ، مقابل یک ساختمان تجاری-مسکونی در شهر لیورپول ، بالابر آکاردئونی بزرگی مستقر گشته و جهت انجام عملیات مورد نظر تا نهایت ارتفاع ممکن بالا رفته بوده است . این وضعیت در شرایطی صورت پذیرفته که جک بالابر هیدرولیکی به طور نامساعدی نصب بوده است . به این صورت که نیمی از جک بالابر روی لبه پیاده رو بوده و نیمه دیگر آن معلق بوده است . یک نوسان کوچک در اثر حرکت جک هیدرولیکی بالابر یا یک لرزش می توانست منجر به سقوط بالابر روی پیاده رو و خیابان شده و خطرات جدی برای عابرین یا خودروهای در حال عبور بوجود آورد .

بالابر صنعتی آسیا برج- http://asiabalabar.com

آسانسور فضایی چیست؟

تا حالا چند طبقه با آسانسور جابه جا شدیده اید؟ 5 طبقه؟ 10 طبقه؟ یا شاید هم 20 طبقه؟آیا به این موضوع فکر کرده‏اید که سوار یک آسانسو شوید و سر از مریخ در بیاورید!!چی؟! غیرممکنه؟ شبیه به داستان‌های علمی تخیلی است؟ رفتن به فضا با آسانسور ممکن است داستانی علمی ـ تخیلی جلوه کند، اما دانشمندان در حال بررسی این پروژه هستند.

مطالب علمی ـ تخیلی همیشه در حد  تخیل باقی نمی‌مانند. برای مثال، در سال 1863، ژول ورن، نویسنده‌ی فرانسوی، داستان شگفت‌انگیزی با نام «پاریس در قرن بیستم» تحریر کرد. او در آن داستان در مورد آسمانخراش‌های ساخته‌ شده از استیل و شیشه، ماشین حساب‌ها، دستگاه‌های فاکس و شبکه‌ی ارتباطی جهانی نوشت.

حتی از آن قابل توجه‌تر این‌که دو سال بعد او داستان بین‌المللی پرفروش خود «از زمین به ماه» را منتشر کرد. داستان، موفقیت عظیمی را به همراه داشت ولی طبیعتاً خوانندگان آن به هیچ وجه تصور نمی‌کردند که چنین سفری در کمتر از 100 سال آینده به وقوع بپیوندد. هم اکنون، ناسا در تلاش، برای تبدیل ایده‌ی علمی ـ تخیلی دیگری به واقعیت می‌باشد. این ایده، 23 سال پیش در کتاب «چشمه‌های بهشت» نوشته‌ی آرتور سی.کلارک مطرح شد که هم اکنون آسانسورهای فضایی نامیده می‌شود.

ایده‌ی اولیه

این ایده اولین بار در سال 1895 توسط نویسنده‌ی روسی «کی. ای. تسیولکوسکی» در نوشته‌اش با نام «تعمق درباره‌ی زمین و آسمان و سنگ‌های آسمانی» توضیح داده شد و برای اولین بار طرح این ایده در یک ژورنال علمی، در سال 1975 در نشریه علوم فضایی «آکتا آستروناتیکا» توسط «جروم پیرسون» که در آن زمان برای ناسا در پروژه‌ی آپولو کار می‌کرد، انجام شد.

پیرسون می‌گوید: «من داشتم به اظهارات آرتور کلارک در مجلس سنا گوش می‌دادم. او در مورد ماهواره‌های ثابت نسبت به زمین، که برای برقراری ارتباطات در کل زمین استفاده می‌شوند، صحبت می‌کرد. و آن‌ها را بدین گونه توصیف می‌نمود که بر بالای برج‌های تخیلی‌ای در 22000 مایل بالای استوا قرار داده‌ شده‌اند.»

پیرسون، رئیس مؤسسه‌ی استار تکنولوژی ـ مؤسسه‌ای در ایالت ساوت کرولاینا که هدایت تحقیقات و توسعه‌ی نیروی هوایی را به عهده دارد ـ با خود چنین اندیشید: «چرا برج‌هایی واقعی نسازیم؟ چرا به طور واقعی یکی از آن ماهواره‌ها را با میله‌ای به زمین متصل نکنیم؟» سپس، او تصور کرد که آسانسور یا نردبانی می‌توان ساخت تا به جای راکت‌ها از نیروی الکتریکی برای رفتن به فضا استفاده شود.

 

ناسا جدی می‌شود

ناسا در ژوئن سال 1999 در کارگاه پیشرفته‌ی زیر‌ساخت‌های فضایی با موضوع «مفاهیم کمند مداری ماهواره‌های ساکن نسبت به زمین: «آسانسورهای فضایی»» که در مرکز پرواز «مارشال اسپیس» در «هانتزویل آلاباما» برگزار شد، تحقیقات در این زمینه را به طور جدی آغاز کرد.

این موضوع، متخصصان زیادی را از ناسا و بخش‌های خصوصی صنعت دور یکدیگر جمع نمود. در اواخر ژانویه، کارگاه دو روزه‌ی دیگری برای بررسی پیشرفت‌های انجام شده در این زمینه، در آتلانتا برگزار شد. به طور تئوریک، آسانسور فضایی، متشکل از کابل باریکی است که به وسیله یک شاتل فضایی در مدار پایینی حول زمین، قرار داده می‌شود (حدود 200 تا 300 مایل بالای زمین)، و سپس به مداری ثابت و ساکن نسبت به زمین در حدود 22000 مایلی، بالا برده می‌شود. سپس کابل تا سطح زمین پایین آورده شده و به سکوی متحرک اقیانوس‌پیمایی در اقیانوس آرام، در راستای خط استوا، چندین هزار مایل دورتر از سواحل اکوادر ـ ناحیه ای که به خاطر نداشتن طوفان‌های دریایی زیاد و کمی ترافیک عبور و مرور کشتی‌ها انتخاب شده‌است ـ بسته می‌شود. ‌کابل مذکور به نازکی کاغذ می‌باشد ولی به آن اندازه شکننده نیست. در واقع، این کابل به محکمی الماس است و از عنصر اصلی مشابه به آن نیز تشکیل شده است: «کربن نانو‌تیوب‌ها».

«برد ادواردز»، فیزیکدانی در «ساینتیفیک یورکا» که مطالعه‌ی 6 ماهه‌ای بر روی آسانسورهای فضایی را برای مؤسسه‌ی برنامه‌های پیشرفته‌‌ی ناسا هدایت کرده است می‏گوید: «کربن نانو‌تیوب‌ها، در واقع لوله‌های بدون نقصی متشکل از اتم‌های کربن هستند، که 30 برابر از کِولار و یا استیل مستحکم‌تر می‌باشند و بسیار سبک هستند. ما آن‌ها را در ساختاری ترکیبی استفاده می‌کنیم تا طناب بلندی بسازیم. طنابی که در حدود 100،000 کیلومتر طول دارد.»

 

شیرهای کنترل

این شیرها برای تنظیم دبی سیال عبوری از عملگرها و در نتیجه کنترل سرعت بالابر به کار می روند. در ساده ترین حالت این امر با تغییر دادن سطح یک اریفیس محقق می شود. مشخصات اریفیس نقش اصلی را در طراحی ابزار آلات کنترل هیدرولیکی بازی می کند. جریان عبوری از اریفیس کنترل معمولاً مغشوش فرض می شود با توجه به این امر دبی سیال را می توان چنین محاسبه کرد q دبی جریان ، x     سطح اریفیس، sp     افت فشار ناشی از از اریفیس و k ثابتی است که مقادیر مختلفی را نظیر مشخصات اریفیس، ویسکوزیته سیال و عدد رینولدز شامل می شود. اساس کار اریفیس کاهش ناگهانی سطح مقطع سیال است که این کاهش می تواند ثابت باشد، ولی معمولاً متغیر است. در حالت ایده آل طول اریفیس صفر و لبه های آن تیز فرض می شود. همچنین فرض می شود که اریفیس نسبت به تغییرات دمای سیال ( یعنی ویسکوزیته) حساس نیست.

دبی جریان عبوری از اریفیس متناسب با مجذور افت فشار تغییر کرده و نسبت به تغییرات ویسکوزیته حساس است. اگر افت فشار و دمای سیال بالابر به طور منطقی ثابت تغییرات جزیی فشار قابل قبول باشند از این نوع اریفیس می توان برای کنترل دبی جریان بالابر استفاده کرد.

وقتی که کنترل دقیق سرعت بالابر تحت تغییرات وضعیت بار مورد نیاز باشد، لازم است که افت فشار در طول اریفیس ثابت نگه داشته شود. رابطه بین جریان و موقعیت ابزار تنظیم کننده می تواند خطی، لگاریتی یا مطابق با یک منحنی خاص باشد. استفاده از یک شیر یکطرفه همراه با شیر کنترل دبی باعث ایجاد جریان تنظیم شده ای در یک جهت و جریان آزاد در جهت عکس می شود.

سه نوع خاص از شیرهای کنترل دبی بالابر عبارتند از:

1-      شیرهای شتاب گیر 

2-      شیرهای جبران دما یا ویسکوزیته 

3-      شیرهای جبران فشار 

شیرهای شتاب گیر

این گونه شیرها ، شیرهای خفگی اند که در آنها گلوگاه توسط یک غلتک و یا اهرم کنترل می شود. این شیرها می توانند در حالت عادی باز یا در حالت عادی بسته باشند تا جریان و به تبع آن شتاب دهندگی و شتاب گیری قابل کنترل باشند. به این نوع شیرها ، شیر یکطرفه و شیر خفگی ثانویه را هم می توان اضافه کرد که اولی برای جریان آزاد معکوس و دومی برای تأمین حداقل جریان هنگام بسته بودن گلوگاه اصلی به کار می رود.

در مدار از یک شیر شتاب گیر برای آهسته کردن حرکت پیستون در انتهای کورس استفاده شده است. در شروع کورس، سرعت به خوبی توسط محدود کننده A     که دبی جریان خروجی از سیلندر را کنترل می کند و محدود کننده C      که جریان بسیار اندکی از آن عبور می کند، کنترل می شود. زمانی که بادامک به غلتک کنترل نیرو وارد کند میله اصلی شیر B     به آهستگی مسیر جریان اصلی را می بندد.

کنترل سرعت قسمت نهایی کورس پیستون بر عهده محدود کننده C     است. در هنگام بازگشت پیستون، جریان از کنار شیر شتاب گیر و از طریق شیر یکطرفه D     به راحتی عبور خواهد کرد.

شیرهای شتاب گیر برای کاربردهای با دبی زیاد بهترین انتخاب اند و معمولاً برای دبی های کمتر از l.min     15 توصیه نمی شود.

شیرهای کترل دبی جبران کننده ویسکوزیته یا جبران دما بالابر

ویسکوزیته روغن هیدرولیکی به دمای آ بستگی دارد، از این رو برخی از تولید کنندگان شیر به جبران دما و برخی دیگر به جبران ویسکوزیته روغن توجه می کنند. ساده ترین کار برای برطرف کردن تأثیر ویسکوزیته استفاده از اریفیس با لبه تیز است که در آن میزان جریان عبوری مستقل از ویسکوزیته سیال است.

در بعضی از طرحهای شیرهای خفگی جبران دما یا ویسکوزیته ، سوراخ اریفیس که پدیده خفگی در آنجا اتفاق می افتد، شامل دو صفحه کنار هم است که یکی کاملاض ثابت و دیگری قابل جا به جا کردن است.

هنگام حرکت صفحه متحرک نسبت به صفحه ثابت شکاف V شکل مقطع جریان، پوشیده می شود. طراحی گلوگاه به طراحی یک اریفیس با گوشه های تیز منجر می شود تا دبی جریان از ویسکوزیته و دما (به خصوص در دبی های بالاتر) مستقل باشد. در این حالت مشکلاتی در دبی های پایین(l/min     5/0>) نیز اتفاق می افتد زیرا در چنین حالتی شیر با ویسکوزیته پایین روغن بهتر کار می کند. جریان عبوری از این شیرها به بار بستگی دارد ولی این خاصیت را می توان با اضافه کردن یک میله جبران کننده اصلاح کرد. از شیر یکطرفه غالبا برای تسهیل عبور جریان معکوس استفاده می شود.

روش دیگر جبران دما که از سوی برخی تولیدکنندگان مورد توجه قرار می گیرد، استفاده از مکانیزمای تنظیمی در قسمتی از اریفیس است که از مواد با ضریب انبساط گرمایی بسیار بالا ساخته شده است. در هنگام افزایش دمای سیال، میله دوکی شکل داخل مکانیزم افزایش طول پیدا کرده و میزان باز بودن اریفیس را کاهش می دهد.

شیر کنترل دبی جبران فشار

در این نوع شیرها میله جبران فشار، که در داخل شیر کنترل دبی تعبیه شده است، افت فشار را مستقل از تغییرات در فشار ورودی و فشار ناشی از بار نگاه می دارد. یک شیر کنترل دبی جبران فشار را به صورت شماتیک همراه با نماد هیدرولیکی مربوطه نمایش می دهد. در این شیر دبی جریان توسط اریفیس اندازه گیر (1) تنظیم می شود. (این اریفیس جبران ویسکوزیته نیز هست) در حالت بیکاری مدار، میله جبران کننده (2) با فنر جبران کننده (3) کاملا باز نگه داشته می شود. به محض آنکه جریانها برقرار می شوند، افت فشار در طول شیر ایجاد می شود. بدین صورت که فشار در بالای دست جریان اریفیس اندازه گیری سعی در بستن شیر دارد ولی این امر با مقاومت فنری که توسط فشار پایین دست جریان اریفیس تقویت شده روبرو می شود. میله جبران کننده خود را در حالت تعادل با افت فشار ناشی از اریفیس جبران کننده (4) ( که مقطع آن با میله نیمه بسته شکل داده شده) قرار می دهد. هرگونه افزایش فشار راهگاه تغذیه سعی در بستن میله دارد که این امر با افزایش افت فشار در طول اریفیس جبران کننده خنثی می شود. اگر فشار ناشی از بار افزایش پیدا کند، اریفیس جبران کننده باز شده و دوباره افت فشار را در طول اریفیس اندازگیر بر روی مقدار تنظیم شده ثابت نگه می دارد. این افت فشار معمولاض بین 3 تا 6 bar و وابسته به ابعاد اریفیس اندازه گیر است. کل افت فشار به اختلاف فشار بین خط تغذیه و بار بستگی دارد اما افت فشاری بین 5 تا bar    12 در طول یک شیر برای آنکه به خوبی کار کند، قابل قبول است، اریفیس میرا کننده(5) جبران کننده پایدار کرده از نوسانات شدید فشار جلوگیری می کند. ابزارآلات محدودکننده کورس(ضد جهش) به میله جبران کننده متصل می شوند تا از نوسانات شدید جریان در اثر پدیده موج ضربه ای که در هنگام راه اندازی مدار رخ می دهد، جلوگیری کنند.

هنگامی که جریانی از اریفیس اندازه گیر عبور نمی کند، میله جبران فشار بالابر به طور کامل باز می شود. به محض آنکه سیال شروع به جریان می کند افت فشار در طول شیر سبب پرش میله جبران کننده می شود. محدود کننده کورس پیستون وسیله ای است که حرکت میله جبران کننده را محدود می کند. هر زمان که تنظیم شیر کنترل دبی تغییر کند این ابزار باید تنظیم شود تا میله جبران کننده در نزدیکترین فاصله از موقعیت نهایی مطلوبش قرار گیرد. البته در انی حالت تغییرات شدید فشار به خوبی قابل تصحیح نیستند.

از شیرهای کنترل دبی جبران کننده فشار بالابر هنگامی باید استفاده کرد که به کنترل دقیق سرعت در فشار متغیر خط تغذیه یا در فشار ناشی از بار نیاز باشد. حداقل دبی پایدار تنظیم شده خروجی از یک شیر کنترل دبی با کیفیت مطلوب در حدود l/min     1/0 است. خوب فیلتر شدن سیال در شیرهای کنترل دبی امری اساسی است ( فیلترهای با دقت بالاتر از mm    10) از طول عمر شیر و موثر بودن کنترل را افزایش می دهد. هر چه میزان دبی ای که باید کنترل شود کمتر باشد، کیفیت فیلتر کردن نیز باید بهتر شود.

انواع مختلف مکانیزمهای تنظیم شیر بالابر در دسترس اند: دستگیره دستی، دستگیره دستی قفل شو، کنترل با موتور DC، اهرمی.

شایان ذکر است هرجا که از یک شیر کنتلر دبی در سیستم استفاده شود همیشه مقداری افت فشار و به تبع آن تولید گرما خواهیم داشت.

بالابر صنعتی آسیا برج- http://asiabalabar.com